MANNENTAAL

Mannentaal

Mannenbevrijding als ondergeschoven kindje van de Homo-emancipatie?

Veel mensen zullen denken dat het begrip mannenemancipatie iets is van de laatste jaren. Niets is minder waar.

Met de komst van het internet is veel, heel veel te vinden over van alles en nog wat. Maar van wat er vóór het internettijdperk gebeurde is het veel moeilijker en soms zelfs onmogelijk om enige informatie op het internet terug te vinden.

Om te voorkomen dat het uit de geschiedenis wordt 'weggeschreven' daarom dit artikel over de Mannenemancipatiebeweging uit de jaren 70 van de vorige eeuw.

Mannentaal nr. 8 (1978)

Even een klein overzicht der historie:

Door de opkomst van de vrouwenemancipatie (o.a. Dolle Mina), eind 60-er jaren van de 20e eeuw, werden  mannen geconfronteerd met hun eigen positie in deze door mannen gedomineerde samenleving.

Voor veel  kritische mannen een reden om zich eens te gaan bezinnen op hun rol als man in deze maatschappij, het huwelijk, de relatie, en iets te doen aan hun persoonlijke 'bevrijding'.

De Mannenbevrijdingsbeweging was geboren!

Een inspiratiebron vormde de diverse uitgaven op het gebied van de (vrouwen)emancipatie, zoals 'De schaamte voorbij' (Anja Meulenbelt) en 'Als ik nee zeg voel ik me schuldig' (Manuel J. Smith).

Maar zeker ook het boek van Gerard van Beusekom-Fretz: 'De komende en de gaande man'.
[ intervieuw met Gerard van Beusekom uit 2016: 
https://schravendeelr.wordpress.com/2016/09/20/interview-met-gerard-van-beusekom/ ]

Al gauw werden in navolging van de feministische praatgroepen  ook mannenpraatgroepen opgericht waarin 'gewerkt' werd aan de emancipatie van de man.

Een van de gevolgen van deze praatgroepen was de uitgave van een blad waarin artikelen over die emancipatie een plaats vonden: MANNENTAAL.

Vaak waren het persoonlijke ervaringen van mannen in hun strijd met hun mannenidentiteit. En aldus kwam het aspect van homoseksualiteit ook regelmatig aan bod.

Er werd in de praatgroepen (soms/vaak) gebruik gemaakt van 'cocounselen', een vorm van zelfhelptherapie, ontwikkeld door Harvey Jackins.

En in de laatste jaren der beweging waren er ook zelfhelpgroepen die, in navolging van de FORT-groepen uit de feministische beweging, gebruik maakten van 'radikale therapie': Mannen Radikale Therapie (MRT).

[FORT (Feministische Oefengroepen Radikale Therapie) is gebaseerd op de Amerikaanse Radicale Therapie (Radical Therapy); een therapie die zich naast het persoonlijke vooral richt op ziekmakende aspecten van de maatschappij. In de Fort wordt gebruikgemaakt van modellen en technieken uit de Transactionele analyse(bijvoorbeeld de TA-egoposities) en de Gestalttherapie (Gestalt); de zogeheten Reddersdriehoek en het Co-counselen. Daarnaast zijn spelelementen en lichaamswerk belangrijke onderdelen van de Fort en verder alles wat bruikbaar is tot zang- en zenoefeningen aan toe. (Wikipedia)]

Behalve dat er tevens een informatieblad INFOMAN (met info over wat er waar en wanneer plaatsvond, en met korte beschouwingen over de ontwikkelingen der mannenemancipatie) werd uitgegeven, was er ook in veel plaatsen een ontmoetingsplek/mannenkafé (waar vrouwen niet werden toegelaten), zoals Het ZANDMANNETJE (in de Zandstraat) in Amsterdam.

Het moge duidelijk zijn dat er in de Mannenbeweging veel mannen waren die hun comming-out te danken hebben aan het feit dat ze aan hun emancipatie konden werken zonder dat het 

(al te)bedreigend was. De overstap naar de aanvaarding van hun homoseksualiteit werd daardoor een stuk eenvoudiger.

Misschien dat de mannenbevrijdingsbeweging daarom geruisloos is opgehouden te bestaan of voor een groot deel is opgegaan in de homo-emancipatiebewegingen?!